2013-01-17
Podróż Na granicy Podlasia...Nizina Południowopodlaska
podlasie janów podlaski przyroda natura budownictwo wiejskie krajobrazy pejzaże bug rzeka poldery konie stadnina araby stajnie angloaraby wygoda
Opisywane miejsca:
Janów Podlaski
Typ: Inna
Kilka dni z dala od miejskiego gwaru i tumultu. Dzieląc podróż na trzy można było po trochu bądź to błądzić po opłotkach ni to wsi ni małego miasteczka, wsłuchując się w jego codzienny rytm... bądź włóczyć się po nadbużańskich bezdrożach, delektować ich ciszą i bezkresem...wreszcie, znowu znależć się bardzo blisko najcudowniejszych stworzeń, które natura tak szczodrze wyposażyła w grację i wdzięk.
Ta podróż, to tęsknota za przestrzenią i odludziem, spowolnionym czasem, za naturalnym ciepłem ostatnich dni lata...bez ambitnych planów zobaczenia poza przyrodą czegokolwiek innego, choć całkiem od śladów ludzkiej aktywności uciec się nie dało. Nie było zresztą takiej potrzeby...
Janów Podlaski słynie głównie ze stadniny koni arabskich. Dziś jest to wieś gminna z historią odległych czasów, ze wzmiankami sięgającymi XV wieku. Z zachowanych budowli, kolejnego po średniowieczu okresu świetności, pozostał XVIII-wieczny pałac biskupi i barokowy kościół pod wezwaniem św. Trójcy. Tracąc dostęp do kolei, stopniowo wygasało w Janowie ożywienie gospodarcze. Wyludniony po drugiej wojnie światowej Janów (w ogromnej mierze było to związane z utratą ludności żydowskiej) stracił prawa miejskie i już nigdy potem nie wrócił do czasów swojej świetności. Przez jakiś czas Janów był siedzibą biskupów. Z Janowem związana jest postać biskupa Adama Naruszewicza, ojca polskiego klasycyzmu. Został on pochowany w krypcie kolegiaty św. Trójcy. Janów Podlaski ma swój herb z wizerunkiem hostii i kielicha.
Na tarasie, w Łazienkach Królewskich w Warszawie, są klasycystyczne rzeźby Ludwika Kaufmana z 1885 roku, symblizujące dwie polskie rzeki...Wisłę i właśnie Bug. Dlaczego akurat Bug...nie wiem. Jest to jednak z pewnością rzeka, która ma magiczną moc przyciągania do swoich brzegów. Miejscami, tak jak tu dzika, zarośnięta stała się ostoją wodnego ptactwa. Przez to jednak, że brzegi są mocno osłonięte, trudno było je dostrzec, choć gdzieś w głębi zauważyłam dzikie łabędzie. Koniec sierpnia to również czas odlotów ptaków, nie udało mi się jednak zobaczyć żadnego sejmiku. Ostatnie bociany, których jest tu mnóstwo widziano dwa dni przed moim przyjazdem. Szkoda. Myślałam, że zdążę. Wiedziałam, że brodzi tutaj czarny bocian, który stanowiłby znakomity fotograficzny kąsek...niestety, on też zniknął. Lubię tutaj iść przed siebie i chłonąć cudowne widoki, te prześliczne nadbużańskie pejzaże. Na tych bezludnych polderach w ciszy i samotności jestem najszczęśliwsza pod słońcem...
Stadnia została założona w 1817 roku po Kongresie Wiedeńskim, za zgodą cara Aleksandra I i była pierwszą na ziemiach polskich stadniną państwową. Po prawie dwustu latach ma za sobą historię podobnie burzliwą jak nasza historia narodowa. Jest najstarszą i jedną z najpiękniejszych stadnin koni w Polsce. W starym parku założonym w XIX wieku znajdują się piękne klasycystyczne stajnie zaprojektowane przez słynnego warszawskiego architekta Henryka Marconiego. Stajnia Czołowa z 1841 roku i Stajnia Zegarowa wybudowana siedem lat później.W stadninie hodowane są dwie rasy koni. Czystej krwi arabskiej i półkrwi angloarabskiej. Tu też odbywają się liczne imprezy sportowe, również międzynarodowe i oczywiście słynne sierpniowe aukcje koni arabskich, znane na całym świecie wśród entuzjastów i miłośników koni.
Zaloguj się, aby skomentować tę podróż
Komentarze
-
Piękna i malownicza sesja. taka podróż chciałbym zaliczyć. Na razie oglądam. -
Tu nawet nie trzeba słowa pisanego..., piękne zdjęcia opowiedziały wszystko :-).
Serdecznie pozdrawiam :-) -
Aniu, dzięki za uzupełnienie mojego Podlasia.
Marger ma jeszcze podróże bardziej na południe, to mamy co oglądać. -
Aż zachłystnęłam się zielenią i pięknem krajobrazów. Niesamowite miejsce na wyciszenie. Sam widok zdjęć wprowadza w harmonię I spokój. A konie... dają całości smak. To takie wierne b i dobre zwierzęta. Zawsze gdy patrzę Na konia to widzę, że u dobrze z oczu patrzy. Twoje zdjęcia przepełnione są spokojem, kontrastem kolorów oraz mogłam aby na chwilę mentalnie tu przystać i odpocząć. Bardzo ciekawy fotoreportaż i relacja. -
Iwonko...to takie mini uzupełnienie Twojego Podlasia :-) Teraz mamy chyba komplet ;-)
pan_hons...dzięki za miłe słowa :) Konie wszędzie są piękne ;-)
przedpole...takie kolory miało Podlasie latem :) Zima w większości sprowadza nam kolorystykę wszystkich miejsc do bieli ;-) -
Aniu, kolejna Twa podróż, która mi się bardzo spodobała:) Ciekawe rejony kraju (mi zupełnie nieznane) i piękne kolorowe zdjęcia oraz przecudne koniki (po pobycie w Mongolii, w kraju milionów koni, zupełnie inaczej patrzę teraz na te zwierzęta, cudne są). Świetnie opisana i udokumentowana zdjęciami podróż - gratuluję jej jak i relacji:) Bardzo miło spędziłem tutaj czas:) Pozdrawiam!
P.S. A po zdjęcia koników to serdecznie zapraszam do moich galerii mongolskich:) -
Super podróż i koniki, ja w ub. roku nie dałam rady czasowo podjechać do Janowa, a szkoda, bo te biagające miliony prezentują się bardzo elegancko.
-
Wyszło tak kolorowo ,nie to co za oknem.Pozdrawiam -
Witaj w klubie :-)
-
Bardzo lubię takie podróże :)